lunes, 10 de junio de 2013

CREES QUE NO VAS A PODER PERO PUEDES

Ayer me encontré con ella. Nos conocimos hace unos meses de una forma totalmente casual. Nos juntamos unos cuantos colegas para comer, una de esas ocasiones en las que se apuntan amigos de otros amigos, colegas de otros colegas y de pronto aunque no recuerdas que estáis celebrando estás compartiendo mesa con un montón de personas que parece que conozcas de toda la vida.

Ella es una de esas personas que es la amiga de otra amiga. Podríamos no haber coincidido jamás pero no fue así.

Compartimos una larga sobremesa, mantuvimos una agradable charla, nos hicimos alguna confidencia y brindamos varias veces por lo que estaba por venir.

Cuando terminó la velada nos despedimos teniendo la certeza de que no sabíamos cómo ni cuándo pero que de un modo o de otro volveríamos a coincidir. Demasiadas coincidencias.

Hace unas semanas perdió a su marido. Fue algo rápido, desgarrador, inesperado. Un instante devastador que cambió su vida por completo. Él se desplomó, cayó al suelo y ya no volvió a levantarse.

Se fue sin poder despedirse, sin poder mirarla por última vez, sin poder decirle que lo sentía. Que sentía no poder seguir a su lado. Que sentía no poder acompañarla al festival de final de curso. Que sentía no poder cumplir con la parte del trato en lo referente de ver crecer a su hija. Que sentía verla llorar. Que sentía causarle tanto dolor.

Ayer volvimos a coincidir, no llevaba nada preparado, dejé que las emociones tomaran el mando. Cuando nos encontramos no nos dijimos nada tan sólo nos fundimos en un abrazo.

Un abrazo cálido, intenso. Un abrazo íntimo, reparador. Un abrazo entre dos personas que fueron obligadas a bajar a los infiernos. Dos personas que vieron como de pronto sus mundos se descomponían en diminutos pedazos. Dos personas a las que arrancaron de sus idílicas zonas de confort en una décima de segundo. Dos personas que han aprendido un nuevo idioma, una nueva manera de comunicarse.

Sólo alcancé a decirle “Crees que no vas a poder pero puedes” ella me contestó entre lágrimas “Así es, aunque a veces me gustaría no poder”                                                                    

Nos miramos a los ojos, las dos sabíamos de lo que estábamos hablando




11 comentarios:

  1. Un nudo en la garganta .. La vida a veces nos pone delante dificultades que no sabemos como superar, y a veces no se superan pero tenemos que encontrar la manera de sobrellevarlas. Entonces es cuando realmente valoras a tus amigos y te das cuenta de lo importantes que son. Entiendo vuestra actitud.
    Un abrazo para vosotras ..
    Isa

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Isa, poder compartir esas emociones es vital para poder elaborarlas de forma adecuada, un saludo

      Eliminar
  2. vaig llegir el teu post ahir a la nit. mig emboirada de son. aquest matí l'he recordat basicament perque m'he llevat amb ganes de no poder...

    me gustaria no poder.../

    una abraçada wapa

    ResponderEliminar
  3. Casi siempre que te leo, me vuelve a la cabeza la misma idea, a disfrutar de la vida que son 2 días, si si, que frase tan repetida y tan verdadera a la vez... la vida nos lleva por momentos monótonos, tristes, por peleas insinificantes, preocupaciones banales... y no nos preocupamos de lo que verdaderamente es importante, que es, vivirla. Gracias por recodármelo de vez en cuando. Carolina

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. De nada Carolina, gracias por regalarme tu tiempo y compartir tus pensamientos, besos

      Eliminar
  4. Hola Yolanda, acabo de leer casi todo tu blog, yo estoy en la misma situacion que tu el año pasado y he llegado aqui a traves de otra luchadora Gurutze que tambien tiene un magnifico blog Gotas de agua dulce.
    Es curioso verte tan identificada en otra persona, desde ahora sere follower incondicional, y enhorabuena por haber superado este reto.
    En cuanto descubra como hacerlo pongo un enlace en mi blog.
    Besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Nieves, ahora mismo me paso a saludarte, y repito muchas gracias por acompañarme en mis pensamientos, besos

      Eliminar
  5. Hola a todos. Lo primero que quiero hacer es mandar todo mi ánimo a todas parejas que quieren tener hijos y no pueden por problemas de salud. Yo he sido mama gracia al método de la ovodonacion y soy muy feliz . Conseguí serlo con una clínica ucraniana (de Feskov) u se que ahora mismo están ofreciendo programas muy variados y nuevas técnicas para conseguir lo que todo buscamos -el bebé sano . Estoy feliz con todo lo que tengo, con lo que me ayudaron a conseguir y se lo debo a ellos ! Todo camino que hay que hacer para tener el bebé sano merece la pena y más ...!

    ResponderEliminar